Dziś minął miesiąc od momentu, w którym postanowiłaś przekonać się jak to jest po drugiej stronie. Miesiąc od momentu w którym pozostawiłaś nas tutaj, osieroconych. W ciągu tego miesiąca mówiłem do Ciebie częściej niż poprzedni czas, który okazał się ostatnim, gdzie mogłem mieć pewność że słyszysz i co ważniejsze, że słuchasz. Bo potrafiłaś i lubiłaś słuchać. Jak nikt inny. Dziś żałuję, że nie wlewałem w Twoje ucho częściej potoków słów, ale wiem też – teraz i tak było by mi za mało. Co więcej; iście dokładnie w przeciągu ostatnich kilku dni poczułem ten „brak Ciebie” nawet bardziej. Uznałem nawet, to przewrotnie z Twojej strony – jakbyś wiedziała kiedy czmychnąć. Wiem jedno, tęsknimy za Tobą potwornie. Przyśniłaś mi się przez ten miesiąc tylko raz, zostawiając mnie z bezwzględnie trafionym w sedno memento mori. Powiedziałaś: „Wiesz, strasznie szybko mi to wszystko zleciało„. Mi też. Tęsknie potwornie i mam nadzieję, kiedyś, gdy przyjdzie czas, do usłyszenia.
Dzisiaj piękna niedziela, czas spacerów i figli, a ja niestety jak ta księżniczka jestem uwięziona, co prawda nie w wieży, ale w moim pokoju. Jeszcze nie jestem w formie, by wyjść do Parku, jeszcze za wcześnie – mogę go tylko przez okno podziwiać. Jak długo to potrwa – nie wiem , na razie jestem za słaba na wyjście do Parku,jedyne moje „spacery” to krótkie dystansy na trasie WC – kuchnia – pokój i niestety nawet one mnie męczą,po każdym takim „wyczynie” muszę odpocząć. Ale nie będę narzekać, muszę uzbroić się w cierpliwość, raz tak już było, teraz znów muszę uzbroić się w cierpliwość. Wczoraj niestety wielka słabość (a może to lenistwo) mnie ogarnęło i nie pisałam blogu, dzisiaj postanowiłam się poprawić.
Ale też pewnie wiele się nie napiszę, ale chociaż ślad pozostawię. Dzisiaj Magda i Jacek urządzili mi małe przemeblowanie,głównie przestawili mi szafkę z telewizorem, by mi się wygodniej oglądało. Jacek zamontował mi specjalną kostkę, tak bym mogła oglądać inne programy np HBO czy Netflix. Fajne mam te Kochane dzieciaki nie?????? To tyle na dziś, rozbolała mnie noga i kość ogonowa, którą utłukłam milka dni temu spadając na podłogę
Ta piękna, uśmiechnięta Dziewczynka to Zelda, która dzisiaj kończy dzisiaj 4 lata. Zdjęcie wykonane było dwa dni temu, podczas imprezy na Dzień Dziecka, urządzany na Skałce przez Ojców Paulinów. Niestety ze względów chorobowych nie mogę dzisiaj czynnie uczestniczyć w uroczystości, więc poprosiłam o pomoc Dianę. Przez internet zamówiłam Baśnie Andersena, nawet pozytywnie się do tego odniosłam, gdy zobaczyłam, że prócz pięknie oprawionej i wspaniale urozmaicona rysunkami Jana Szancera książka zawiera również płytkę do słuchania bajek np w laptopie. A ponieważ Zeldunia jest „techniczną” dziewczynką doskonale da sobie samodzielnie radę z laptopem i z płytką bez pomocy Mamy czy Taty i sama sobie będzie mogła puszczać bajki i wysłuchać wtedy, gdy tylko będzie na to miała ochotę. Oczywiście na pewno Diana i Ksawer będą też czytać te piękne baśnie, a książka zawiera kilka bardzo znanych baśni jak Królowa Śniegu, Dziewczynka a zapałkami i jeszcze wiele innych znanych przepięknych baśni. Wczoraj Diana odebrała paczkę z Paczkomatu, przyniosła do mnie, bym wpisała dedykację i dzisiaj rano,w moim imieniu, ją Solenizantce wręczyła. Dostałam filmik z otwarcia dzisiaj tej przesyłki, czyli w Dniu Urodzin , widać, że Zelda była bardzo zadowolona. Zaciekawiony był też kot Banzaj, który pilnie interesował się paczką, wkładając tam swoją mordkę, ale był tylko do czasu, gdy przekonał się, że nic tam nie ma dla niego i z wyraźnym miaukiem niezadowolenia poszedł w swoją stronę. Rok temu Zelda dostała ode mnie bajki Braci Grimm, teraz baśnie Andersena, już myślę, jaką książkę jej kupić w przyszłym roku, by zachować tradycję. Potem jeszcze rano zatelefonowałam do Zeldy, by osobiście złożyć jej Urodzinowe życzenia i usłyszałam jej słodkie dziękuję. Ale i tu Jej napiszę, by nadal tak pięknie rosła w górę (trzeba przyznać, że w porównaniu z zeszłym rokiem jest już o wiele wyższa no i piękniejsza) i żeby zawsze była taką radosną i mądrą dziewczynką. Zelda niby Królewn obchodzi 3 dni swoje urodziny, dzisiaj ma imprezę w przedszkolu, a jutro spotkanie ze swoimi zaprzyjaźnionymi koleżankami i kolegami w domu z wielkim ogrodem. Na pewno będzie fajnie, bo goście będą w jej wieku i Zelda bardzo ich lubi, byleby tylko pogoda nie przeszkodziła, bo niby zapowiadają na jutro ulewy, a jednak przyjemniej jest, gdy impreza jest w ogrodzie a nie w domu. Trzymam kciuki za piękną zabawę w ogrodzie. Dzisiaj znów, nie zgodnie z zapowiadaniem, jest pięknie i słonecznie, szkoda, że nie mogę jeszcze wychodzic na zewnątrz (nadal nie mam odpowiednich warunków na większy wysiłek), ale są dobre zapowiedzi, moje jelita troszkę się uspokoiły i nie fikają. Ale niestety to badanie – kolonoskopię muszę wykonać w szpitalu, by znów się ta fiksacja nie nawróciła. Życzę bardzo miłego, słonecznego i już bardzo długiego popołudnia. Teraz jesteśmy w okresie najdłuższych dni roku.
Przynajmniej w moim przypadku ta maksyma jest wciąż aktualna. Na drugi dzień po wpisaniu ostatniego mojego posta w blogu, poszłam sobie na fajny spacer po Parku, tym razem z Darią i………. znów wylądowałam na tydzień w Szpitalu, tym razem Wojskowym. Po prostu zrobiło mi się nagle słabo i odjechałam, Daria zadzwoniła po Pogotowie i wywieźli mnie na Kardiologię Przy okazji (a jakże) wyszły na wierzch moje sprawy jelitowe,więc zrobili mi gastroskopię(oh to łykanie rurki i potem wiercenie nią w brzuchu), więc wymęczona i całkowicie bez sił wróciłam „na trochę” do domu, by nadal leczyć się na gastrologii – już wyznaczyli mi datę przyjęcia na Oddział gastrologiczny 14 września – ale mam nadzieję, że wcześniej uda się jakoś przyśpieszyć termin, Rodzinka już się stara, bo z moimi obecnymi kłopotami niestety będzie trudno tyle czasu czekać w domu. Mam niby opiekę Darii i Maćka, oraz Magdy, która gotuje najlepsze pod słońcem marchwianki, mam całą masę leków, ale prawdziwe i skuteczne leczenie będzie dopiero możliwe po wykonaniu kolonoskopii. Najgorsze jest to, że moje mięśnie niestety „padły”, nogi mnie nie noszą, lekko nimi tylko suwam jak jakiś paralityk, a dzwoniłam do pani Kasi w tej sprawie, co mam robić, powiedziała, że narazie nie powinnam zaczynać rehabilitacji dopóki mój stan brzucha się nie poprawi Szkoda mi tylko, że wiele z tych rehabilitacyjnych z nią spacerków niestety już zatraciło swoją wartość i będę musiała zaczynać wszystko od nowa.. No i nie miałam racji pisząc na początku, że życie jest wielką niewiadomą? Już szło do przodu, było coraz lepiej, a tu łup i znów jest niewesoło. Jakieś złośliwe fatum do mnie się przyczepiło prawie na początku roku (przecież złamałam nogę w lutym) i co chwila daje o sobie znać.
A kysz ZŁO, odpuść trochę i daj nacieszyć się życiem. Jutro jest dzień Urodzin Kochanej Zeldy, kończy 4 lata, a ja nie będę mogła w tej uroczystości uczestniczyć – serce boli. Wszak dostanie odemnie prezent – zamówiłam przez internet Baśnie Andersena, więc musiałam otworzyć paczkę, by wpisać tam dedykację – książka jest pięknie oprawiona w twarde okładki i pięknie graficznie rysunkami Jana Szancera ozdobiona i zawiera większość znanych baśni np Dziewczynka z zapałkami, Królowa śniegu itp. Książka jest już u Diany, która jutro wręczy ją Solenizantce. I co tu jeszcze pisać? Teraz moim zadaniem jest powrót do zdrowia, co idzie pomału i okropnie kulawo -znów musiałam zamienić kule na balkonik, bo niestety z braku stabilności idąc o kulach wywaliłam się kilka dni temu na podłogę w moim pokoju i musiałam o 23. 00 telefonować z prośbą o pomoc. Na szczęście Jacek Magdy wiedział jak mnie ewakuować na łóżko, ale dodatkowo stłukłam sobie kość ogonową, która teraz jeszcze dodatkowo mnie boli. Ech życie, życie……..ale wciąż wierzę, że jednak podniosę się na nogi (w przenośni i realnie) i po leczeniu w szpitalu będę już całkiem podleczona i będę mogła używać życia. Pogoda jest niestety nadal byle jaka, ale i ona w końcu musi się poprawić, tak przynajmniej obiecują, chociaż weekend ma się kąpać w ulewach, czyli automatycznie w zaniżonych temperaturach. Ale życzę Wam, by to była jedna z baśni i że okaże się, że prawdziwa i ciepła wiosna przemieni się też w gorące lato.
P.S jutro też postaram się o nowy wpis w moim blogu, mam nadzieję, że nic nie stanie mi na przeszkodzie
Cieszmy się słonkiem i ciepełkiem, póki jeszcze są, bo znów zapowiadają nadchodzącą nad Polskę niekorzystną pogodę, nie tylko będzie o wiele chłodniej niż teraz, ale zapowiadają deszcze, a nawet ulewy, burze,, całkowite zachmurzenia i dosyć potężne wiatry. Oj, bardzo kapryśna jest ta wiosna w tym roku, nie dość, że poźno u nas się zjawiła, to jeszcze często zmienia się oblicze pogody, dzień niepodobny do dnia, raz jest fajnie, ciepło, a słońce wesoło sobie sunie po niebieściutkim niebie, czasami pokrytymi delikatnymi pierzastymi obłoczkami. Każdy taką wiosnę lubi i marzy, by trwała ona w całej swojej krasie aż do lipca. Niestety jest inaczej, dosyć często następują niekrzystne zmiany, a my, czy chceny, czy nie, musimy z nimi się godzić. Może lato troszkę poprawi nam humorki i nie będzie nas chłodem i deszczem straszyć ???? Pogoda, pogodą, aleja muszę jakoś sie zbierać, chociaż chłodu nie cierpię. Wczoraj okropnie w domu zmarzłam i musiałam ubrać ciepły sweter, okazało się, że miało prawo być chłodniej w domu, albowiem przez dwa dni miałam uchylone okno w pokoju, czego nie zauważyłam, a przecież już mieszkania nie ogrzewam. Ale po ubraniu swetra i po zamknięciu okna wyraźnie zrobiło się w pokoju cieplej, no nie aż tak bardzo, jak przy ogrzewaniu mieszkania piecem, czy nawet słonkiem, ale dało już się wytrzymać. Bo tak po prawdzie, jestem osobą ciepłolubną, a chłód szalenie mi dokucza, od razu się trzęsę, a palce u rąk mam zimne, jakby dopiero co były wyjęte spod lodu.
Taki zmarzlak ze mnie jest i już !!!!! Może to nie jest takie dziwne, bo całe dzieciństwo i wiele lat póżniej byłam chowana w cieplarnianych warunkach, w domu na Smoleńsk miałam mieszkanie ogrzewane kaloryferem, dopiero po przeprowadzeniu na Szymanowskiego musiałam przejsć na chłodniejsze ogrzewanie piecem, a ponieważ jest to stara kamienica, z grubymi murami, w dodatku na parterze, gdzie chłód dciera z dwóch stron, od strony ulicy i od podwórka, bywa często niestety chłodno. Tylko kilka letnich i ciepłych dni przynosi mi ulgę, w innych dosłownie trzęsę się z zimna.
Dzisiaj czekam na Dianę i Zeldę, może pójdziemy na plac zabaw. Jednak nadal te dwa schodki na zewnątrz powodują u mnie strach, który mnie paraliżuje. Gdy schodzę po normalnych schodach na klatce schodowej mam poręcz, która mnie wspomaga, więc schodzę pewnym krokiem, przy wyjściu na zewnątrz nie ma żadnego „trzymadła” i trzeba schodzić opierając się tylko o kule i właśnie wtedy boję się upadku ze schodów, to mnie tak właśnie paraliżuje, mimo, że jest pani Kasia obok mnie i mnie asekuruję, ciągle jestem niepewna takiego schodzenia. Gdyby tam była jakaś malutka poręcz, czy jakieś trzymadło……… Rozmawiałam nawet o tym z właścicielką, która wynajmuje mi mieszkanie, ale ona wyraźnie nie jest zainteresowana zmontowaniem czegokolwiek, co by mi ułatwilo życie. Cóż dobrze widzący nie rozumie ślepego, głodny nie rozumie sytego, a pełnosprawny nie rozumie kalekę, który musi mieć jakieś zabezpieczenie przed upadkiem nawet w domu), inaczej zaczyna mu się kręcić w głowie, strach zaczyna swoje szkodliwe działanie i wtedy rzeczywiście może stać się jakaś katastrofa. Ale żeby zrozumieć jak to działa, trzeba niestety mieć takie smutne doświadczenia, jakie ja miałam. No i oczywście muszę być pozbawiona tych dodatkowych bóli ze strony drugiego biodra, kręgosłupa, czy nawet brzucha, który niestety często mi dokucza, mimo stosowania odpowiedniej, naprawdę diety. Po prostu siła złego na jednego. Dlatego cieszę się, że znów pod opieką Diany będę mogła chwilę pobyć w Parku, bo samotnie tylko mogę wykonywać polecone mi przez fizjoterapeutkę ćwiczenia, które w moim przypadku są konieczne. Jak to moje kalectwo dlugo potrwa – nie mam pojęcia, myślę, że nie prędko będę całkiem pełnosprawna. Ale nie należy się poddawać, trzeba ćwiczyć i wyrzucać z siebie złe emocje.
Wszystkiego dobrego na słoneczne czwartkowe popołudnie, może jednak z tą złą pogodą na weekend się pomylili?????
Jednak tak całowicie nie mogę o Kwitnącej zapomnieć, tym bardziej, że przychodzi do mnie p. Kasia i razem „molestujemy” schody i schodki ,(ze schodkami na zewnątrz kamienicy nadal mam kłopoty, bo trudno jednak opanować strach przed upadkiem), no i oczywiście spacerujemy po Parku. No więc moje Panie i Panowie w Kwitnącej są już po obiadku – mój brzuszek też pamięta godziny posiłku i w odpowiednich porach zaczyna prosić o jedzonko. Muszę jednak wciąć bardzo uważać na to co jem, bo mimo, że staram się delikatne potrawy konsumować, czasami i tak mój żołądek, od czasu do czasu, zaczyna „fikać” i wtedy muszę bardzo często odwiedzać toaletę, tak jak wczoraj latałam tam 10 razy, przez co i bardzo osłabłam, nie miałam siły mawet napisać blogu, za co przepraszam. A dzisiaj na obiad miałam zupę jabłkową z makaronem – płatkami, oczywiście owoców nie przecierałam, bo nie lubię takiej papkowej zupy, lubię, gdy mi coś chrupie w zębach. Oczywiście dodałam do tego 2 małe łyżeczki cukru i sypki cynamon- on bowiem działa na dolegliwości, na przeziębienie i inne chorobowe niedomagania, również działa na odchudzanie, a jego specjalny smak i zapach dodaje potrawom wspaniały smak, np. poprawia smak potraw mięśnych, chociaż mięso ostatnio wyraźnie mnie nie interesuje.
Pewnie, że nie zapomniałam, że dzisiaj jest środa, wysłałam Uleczce już różę w Messengerze, ale zgodnie z tradycją, zamieszczam też i różę w moim blogu, co prawda w naturze jest jeszcze za wcześnie na jej kwitnięcie, ale na szczęście w blogu można różyczkę zamieszczać zawsze, obojojętnie na porę roku. No to Uleczku wraz z różą posyłam Ci serdeczne życzenia na środowe popołudnie, co prawda nieco dzisiaj chłodniejsze, ale znów zapowiadają, że ciepło do nas pomału napływa. Także Wszystkim, którzy mój blog czytają życzę miłego popołudnia i smacznej, popołudniowej kawki.
Na tapczanie leży leń……. Właśnie takie lenistwo wczoraj mnie dopadło, trochę wynikało to i z bólu brzucha – czasami ta część ciała o sobie przypomina i trzeba wtedy szybko zareagować. Co było robić – trzeba było lekko go uśpić, nie tylko lekarstwami, ale i snem, popołudnie więc bardzo miło w ramionach Morfeusza spędziłam i nieco mi ulżyło.. Jedszcze troszkę to lenistwo mnie dzisiaj rano też kusiło, ale musiałam się nieco zorganizować, bo ile czasu można było w łóżku spędzić ? Zresztą dzisiaj przychodzi na Rehabilitację pani Kasia, więc znów dłuższy spacerek po Parku mnie czeka. Musiałam więc rano wstać, ogarnąć pokój i kuchnię, bo lekko mi się w mieszkaniu zabałaganiło, a na Krasnoludki nie mam co liczyć, no i trochę rozruszać kości i mięśnie, bym miała siłę na spacer. Nową trasę w Parku już opracowałam, staram się, by za każdym razek zmieniać kierunki spacerów po Parku. Na całe szczęście znów pogoda dopsuje, jest ciepło i co najważniejsze nie pada deszcz, więc alejki są suche, zobaczymy, jak długo to jeszcze będzie trwało, bo jednak wciąż deszcze zapowiadają. Próbuję wiec codziennie rano czarować chmury, by deszczem nam nie kropiły. Nic szczególnego już nie mam dzisiaj do napisania, może mój jutrzejszy blog będzie dłuższy, bogaty w jakieś zdjęcia. Życzę miłego popłudnia, dużo słonecznych wrażeń i sympatycznych spacerków.
………. najwyższa pora rozpocząć działalność blogową ! ( oczywiście zaczęłam pisać w południe, ale trochę to potrwało, bo znów się rozpisałam). Czy aby nie za późno????? Dzisiaj mamy sobotę, więc pozwoliłam sobie trochę na dłuższe wylegiwanie się w łóżku, a poieważ mam rano sporo zajęć toaletowych, no i oczywiście muszę sobie sama zrobić śniadanie (ach, gdzie te czasy, gdy śniadanie i inne posiłki miałam pod nos podawane), a potem musę przygotować sobie lekarstwa do porannego zażywania, pilnie uwazająć, by żadnego leku nie przegapić, a mam co zażywać, (rano zażywam aż 8 tabletek, a wieczorem tylko 4 tabletki), więc trochę czasu na tych porannych czynnościach musiałam stracić Co do śniadania, to staram się, aby było one pożywne, ale w sumie dietetyczne- dzisiaj miałam dwie grzanki, lekko posmarowane Ramą, na to dodałam serek Łaciaty z łososiem , do smarowania, zieloną cebulkę i rzodkiewkę – wcale żadna wędlina, a szczeglnie ta tłusta nie jest mi wcale do życia potrzebna Mam ” na wszelki wypadek) plasterki chudej szynki konserwowej, a także galaretki z jarzynami z kurczaka i z indyka, które na ogół jem na kolację, a do tego zjadam jedną grzankę. Acha, zapomniałabym, rano, na czczo, jem jeszcze galaretkę własnej roboty: wieczorem rozpuszczam we wrrzącej wodzie łyżeczkę żelatyny, na moment zamaczam w niej herbatkę owocową, którą wyjmuję, by się nie przykleiła do galaretki i taki kubek zostawiam do rana – podobno żelatyna pozwala wytwarzać we stawach konieczną maź, wtedy kolano i biodro nie chrupie i mniej boli, bo tak „naoliwione” główki i stawowe panewki nie trą o siebie i przez to zmniejszają denerwującą niestabilność w stawie, no i ból. Dostałam taki przepis od koleżanki Basi, którą z kolei pouczyła pani na targu, której stawy też bardzo dokuczały. Podobno po jakimś czasie taka terapia zaczęła działać – co prawda są odpowiednie preparaty wzmagające wytwarzanie się tej mazi stawowej, ale nie są one wcale tanie, na pewno tańsza jest moja metoda. A czy mi pomoże? – zobaczę dopiero po jakimś czasie, warto jednak spróbować. Na razie zawsze robiąc sobie herbatę na kolację, przy okazji mieszam sobie te moje „specyfiki), a leśna herbatka dodaje tylko smaku. Oczywiście można kupować gotowe galaretki, czy proszki z galaretki do rozpuszczania, ale znów są one nieco droższe, a poza tym wzmagane cukrem i kto wie, czy nie jakimiś chemicznymi preparatami, muszą przecież coś dodawać chociaż do tych gotowych galaretek, by się utrzymały przez pewien czas. Tak samo wartościowe są galaretki mięsne, ja wybieram jednak te nietłuste, z indyka, czy z z kurczaka, do tego dodawane są jarzynki: pokrojona marchewka, pietruszka, trochę zielonego groszku, czy parę ziaren kukurydzy. Można go spożywać z octem winnym ( ten normalny ocet nie jest wskazany), ja czasami zmieniam ocet na musztardę i też pysznie smakuje, wtedy galaretka jest trochę ostrzejsza. Jak widać, staram się teraz odżywiać dietetycznie, ograniczyłam tłuszcze i inne „swiństwa”, gdzie te czasy, gdy uwielbiałam wszelkie boczki, salcesony, czy kiełbasy i tłustsze szynki. Teraz nawet mój żołądek nie toleruje takich „pyszności” i okropnie się buntuje, gdy zjem coś bardziej tlustego, czy bardziej ostrego, on toleruje potrawy łagodne, nie ostre, a już napewno pozbawione tłuszczu. Zresztą i mięso zostało przezemni odrzucone na bok. Dzisiaj na obiad będę miała 3 pokrojone ugotowane małe małe ziemniaczki (albo jeden pokrojony w kawałki) większy ziemniak. W mojej miseczce dam łyżeczkę Ramy, trochę mleka, 2 jajka, przyprawy, typu trochę soli i czosnku, wymieszam to z ziemniaczkami, wkroję do tego koperek, rzzodkiewkę i zieloną cebulkę i umieszczę to na jakieś 3 minuty w mikrofali, będzie bardzo smaczna potrawa z jajkiem, która będzie lżejsza, bo nie smażona. Tak jak pisałam, ponieważ nie jem mięsa, gotuję sobie na dwa dni zupę jarzynową, którą zasypuję ryżem, trochę makaronu, czy grysikiem, albo płatkami owsianymi, zależy od mojego smaku i humoru tego dnia, gdy gotuję. Jeszcze mogę ewentualnie do mojej diety włączyć gotowaną rybę ( ciężka, smażona jest wykluczona), która posiada wybitne cechy wysokobiałkowe, ma też dobrze przyswajalne witaminy z grupy A, B, E i witaminy B12, posiada też wiele składników mineralnych, jak cynk, magnez , wapń, bogate są w poklady kwasów Omega 3. Ryba wskazana jest dla ludzi ze zmniejszonym poziomem żelaza, tak jak właśnie jest w moim przypadku, dobra jest dla ludzi chorych na nadciśnienie, obniża poziom złego cholesterolu. Oczywiście trzeba uważać, które ryby są szkodliwe, wydzielające truciznę (można to znaleźć w Googlach), ale też jeszcze ich wartość zależy od sposobu ich obróbki – smażone, szczególnie te otoczonew bułce tartej, zatrzymują w sobie masę niepotrzebnego i szkodliwego tłuszczu. Niby to wszystko, o czym pisałam wiemy, ale niestety z powodu złych nawyków żywieniowych nie zawsze przestrzegamy, stąd potem są te groźne choroby np. zawał mięśnia, wylew krwi do mózgu, oczywiście nie mówiąc o nadwadze, czy o cukrzycy (no i kto o tym pisze? ja??????), które w Polsce niestety często występują wśród osób, teraz również nie tylko u starszych, ale i u całkiem młodych i nieco od nich starszych osób. A cukrzyca jest tym bardziej podstępną chorobą, bo bardzo długo nie daje o sobie znać, nie daje żadnych objawów. Myślę, że bardzo Was dzisiaj moimi wywodami nie zmęczyłam, ale od czasu trzeba o tym wspominać. Jakie to jest ważne zrozumiałam dopiero po pewnym czasie, może dlatego, że niby tylko złamałam kość udową ( brak wapnia), ale przy okazji jeszcze dołączyły się i inne choroby, które bardzo komplikowały moje lezczenie – oby nie była to u mnie to tylko czasowa poprawa, ale skoro chcę jeszcze troszkę pożyć ( a Park jest dodatkową dla mnie motywacją) muszę coś w swoim życiu zmienić. Szkoda, ze dzisiaj nie mam nikogo koło siebie, kto by chociaż na chwilę ze mną do Parku poszedł, (sama jednak nie jestem zbyt pewna siebie), ale mam inne zajęcia, np ćwiczenia, które muszę codziennie wykonywać, a potem (o ile pogoda dopisze) posiedzę chwilkę na balkonie i pooddycham świeżym powietrzem. A ptaszki tak piękie tam śpiewają, cwir-ćwir, ćwir – ćwir.
Piękny jest ten Park Krakowski. W tej chwili tonie w pięknej, żywej zieleni i i w tęczowych kolorach różnorakich kwiatów. A wczoraj zachwycił mnie ten piękny krzew , bogato obsypany białym kwieciem – był niczym Panna Młoda, ubrana do ślubu w swoją cudną białą suknię. Stałam przed nim dłuższą chwilkę i podziwiałam jego piękno, a oczywiście nie mogłam się opanować, by go nie sfotografować i w moim blogu umieścić. Pytałam wczoraj panią Kasię, z którą oczywiście po Parku spacerowałam, co nowego w „Kwitnącej” słychać. Jednak nadal często o tej Klinice myślę i zastanawiam się, co jej kuracjusze teraz porabiają. Okazało się, ze pogoda pozwala spacerować już po alejkach ( za „moich czasów” z powodu nienajlepszej pogody było to niemożliwe), wieleu pacjentów pod kuratelą fizykoterapeutów tam właśnie swoje spacerki uskuteczniają, podonie zresztą, jak ja spaceruję z panią Kasią, z tym, że oni mają codzienny dostęp do takich spacerków, ja niestety tylko 2 razy w tygodniu mam ochronę Pani Kasi, a jednak sama wciaż boję się iść do Parku, bo idąc samotnie nie mam jeszcze tego poczucia bezpieczeństwa. A pacjenci, którzy chodzić nie mogą czasami są alejkami wożeni po otaczającym budynek Parku, ale również na tarasie rozłożone są duże parasole ochraniające przed słońcem (wiadomo, dla starszych osób dłuższe przebywanie w pełnym słońcu jest niewskazane), a Panie Dorotka i Natalka siedzą z pacjentami na tarasie i tam prowadzą swoje zajęcia. Okolica Kwitnącej jest naprawdę bardzo piękna, też tonie w zieleni i w kwiatkach, za to napewno odznacza się o wiele lepszym, zdrowym powietrzem, niż jest np. w Parku Krakowskim, można pełnymi płucami oddychać i świeżego powietrza do organizmu nawpuszczać, nie ma tego krakowskiego smogu i szkodliwych oparów, wydzielanych przez samochody, a przecież Park otaczają Aleje i bardzo ruchliwa ul Czarnowiejska. Jednak mimo wszystko cieszę się z pobytu w domu, chociaż wciąż niektóre domowe czynności są jeszcze ograniczone, a już nie wspomnę, że najbardziej raduje mnie mój ukochany Park i czekam, aż wreszcie na tyle nabiorę odwagi, by samotnie pokonać schody (wczoraj miałam malutki incydent, po prostu na nich, mimo kul się potknęłam, dobrze że obok była pani Kasia, która mnie uchroniła przed upadkiem) i sama będę mogła przemieszczać się po Parku. Kto nie przeszedł takiego urazu może mnie nie zrozumieć, bo niby co to jest takie chodzenie, ale……. no właśnie to ale………..pewnie byłoby mi lepiej opanować chodzenie, gdyby wciąż nie przeszkadzała ta boląca lewa noga, a poza tym wciąż jeszcze mam takie momenty, gdy strach o to, bym się nie wywróciła, czy nie straciła równowagi miesza moje szyki, wtedy muszę się na moment zatrzymać, opanować swoje kroki i znów ruszyć do przodu. W każdym bądź razie pokonujemy z p. Kasią coraz służsze dystanse, każdego dnia wydłużamy trasę i robimy coraz rzadsze i krótsze odpoczynki. Czyli każdego dnia mam nowe małe zwycięstwa, ale kiedyś przemienią się one w jedno duże zwycięstwo, jakim jest samotne, normalne już chodzenie, tylko na to wciaż potrzebuję jeszcze trochę czasu, bo jak mawia p. Kasia, nie mogę robić nic na siłę, muszę stopniowo rozszerzać swoje możliwości przez codzienne ćwiczenia i przez spacery. Zresztą jedni potrzebuja więcej, inni mniej tego czasu, ja niestety wciąż nie jestem w pełni gotowa, chociaż wg p. Kasi, wciąż robię spore postępy, a oto własnie chodzi. Jestem wciąż jak ten uczniak, któremu jeszcze jest pod górkę, ale stara się to naprawiać i potrafi cieszyć sie z każdego, nawet najmniejszego postępu i stara się go jeszcze rozwijać. Ale mam już taką zapowiedź, że za dwa – trzy tygodnie Magda i Jacek wezma mnie na dwa dni do Zawoi, tam sobie nawdycham wspaniałego górskiego powietrza na zapas, pomału pochodzę sobie po ogrodzie, tylko muszę uważać, bo tam rośnie trawa i jest nieco nierówno, czy posiedzę na tarasie, ale również koło domu jest wygodna, nieruchliwa asfaltowa droga, którą będę mogła sobie pochodzić, co prawda na niewielkich dystansach, bo tam nie ma ławeczek do odpoczynku, ale zawsze spacer, czyli ruch w górskim klimacie jest o wiele bardziej wydatny niż w mieście. Oczywiście Magda, Jacek i oczywiście Abra będą śmigali na dłuższe, kilkukilometrowe spacery, ja będę musiała radzić sobie sama, no i dam radę, nie będzie wtedy innego wyjścia. Teraz tylko trzymam kciuki, by nie spadł wtedy deszcz, bo niestety gdy w Zawoi rozleje sie deszcz, trwa on kilka dni i odrazu robi się chłodno.
A może jednak wspomnę, co nowego w polityce. Oczywiście za głosami Pisu, ich przystawek i z kilkoma głosami normalnie kupionymi Glapiński został prezesem Narodowego Banku Polskiego na następną kadencję, mimo wyraźnego sprzeciwu Opozycji, mimo wykazaniu, że zarządzanie pana Glapińskiego doprowadziło do znacznej, do tej pory największej w Polsce, inflacji (ponad 12 procent), mimo upadku stóp procentowych, mimo, że wykazano wierutne kłamstwa pana prezesa, z których kpi także i zagranica, nie mówiąć, że ponad 70 procent Polaków też była przeciwna dalszej jego kadencji. Ale czego nie robi się do koryta? Można Polskę doprowadzić do całkowitej ruiny (a już jesteśmy na jej krawędzi) byleby rządzić i doić z tego pieniądze I znów powiem „BIEDNA JESTEŚ POLSKO, BO NIE DOŚĆ, ŻE RZĄDZĄ TOBĄ LUDZIE NIEKOMPETETNI, TO JESZCZE SĄ ONI ZWYCZAJNYMI ZŁODZIEJAMI, DLA KTÓRYCH WAŻNIEJSZE OD DOBRA POLSKI JEST DOBRO PARTII” Brać, bra ć ile się da i dokąd się da – oto ich maksyma Ech, szkoda nawet o tym mówić, do niczego dobrego niestety nie dojdziemy. Wspomniałam o tym mimochodem, bo wciąż staram się nie wnikać w politykę, nawet Szkła Kontaktowego najczęściej nie oglądam, nie mówiąc o innych politycznych programach w TVN-ie, bo szczujni TVP i tak nie oglądałam.
Dobrze, ze jest wiosna, czas, gdy można uradować własną duszę, własne oczy, a cudne zapachy i śpiew ptaszków wspomaga lepsze samopoczucie.
Dzisiaj jest piątek i to trzynastego, ale co z tego???
Cieszmy się nim tak samo z dzisiejszego dnia, jak cieszyliśmy się z każdego dnia poprzedniego 🙂
krakowskim targiem 